Afscheidscolumn

Ik heb een stokje om over te dragen...

Een stok die ik 3 jaar lang bij me heb mogen dragen. In deze jaren heb ik samen mogen werken met hele mooie mensen. Samen vormden wij, vormen zij, de PR commissie van de NVPMT. Ikzelf doe een stapje opzij, en neem nu een andere afslag.

Binnen deze groep mocht ik onder andere aan de slag met mijn passie voor schrijven en verhalen. Verschillende columns heb ik met jullie mogen delen en mooie reacties ontvangen, waarvoor mijn dank! 

Maar nu, vierde afslag rechts. De weg naar een rol als docent. Loskomen van het vakgebied dat ik koos, en voor mijn gevoel ook het vakgebied dat míj koos. Het vakgebied psychomotorische therapie, dat het licht deed schijnen op mijn passie en identiteit. Deze subtiele carrièreswitch van de sGGZ naar het het onderwijs (Ad Sport leefstijlcoach, Windesheim) schudde dan ook even behoorlijk aan mijn identiteit.

Kan ik dit wel? Mág ik het werkveld verlaten? Is het niet mijn roeping om mensen te helpen? Zelf therapie te blijven geven? Alle cliënten die ik heb mogen helpen in het verleden, stopt deze teller dan vanaf nu? Een zoektocht naar het loskomen van een vak waarmee ik mij verbonden voel. Een vak waarbij er ruimte is voor de taal van ons lichaam. 

Ja, ik mag het werkveld verlaten. Ja, het voelt als mijn roeping om mensen te helpen. Nee, dat hoeft niet in de vorm van zelf therapie aanbieden. Nee, de teller stopt niet vanaf nu. De impact kan alleen maar groeien door studenten een waardevolle basis mee te geven voor in het werkveld. Moge de teller alleen maar verder oplopen. ♥

En dan nu dat stokje, dat ik los ga laten. Mag ik hem aan jou overdragen? Je kan communicatie@nvpmt.nl mailen voor meer informatie!

Liefs, Eline