Praktijkverhaal: Soms moet je durven bang te zijn

Praktijkverhaal van Manon Eijbergen, psychomotorisch therapeut. 

In februari ben ik gestart met een nieuwe uitdaging binnen de specialistische jeugdhulp. Een stap buiten mijn comfortzone. Ik ben dankbaar dat ik deze sprong in het diepe heb durven wagen. Als psychomotorisch therapeut merk ik dat het onderwerp ‘comfortzone’ vaak terugkomt. Zowel binnen mijn behandelingen, maar ook bij collega’s en/of mijzelf.

"Om te ontwikkelen, te groeien of te helen, werkt het meestal niet om te blijven doen wat je altijd deed. Immers, doe je wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg."

Comfortzone. Zone van comfort. Daar waar je comfortabel bent.  Wat een fascinerend woord! Als je het op internet zoekt, geeft iedereen er een andere betekenis aan. Laten we voor het gemak de comfortzone beschrijven als ‘De dingen in je leven waaraan je gewend bent’. Dat kunnen zowel gedachten, gevoelens als gedragingen zijn, maar ook vaste patronen, gebeurtenissen en andere omstandigheden. Vaak wordt gedacht dat je comfortzone een blije bubbel is, omdat het de situaties in je leven kenmerkt die je ‘gewend bent’. Bij de cliënten die ik in de afgelopen jaren als psychomotorisch therapeut heb behandeld, merkte ik echter steeds vaker dat een comfortzone absoluut geen blije bubbel hoeft te zijn. Ook destructief denken, voelen en handelen kan iets zijn waaraan je, door schade en schande, ‘gewend bent’ geraakt…

De uitdaging zit hem in het ‘anders durven doen’. Om te ontwikkelen, te groeien of te helen, werkt het meestal niet om te blijven doen wat je altijd deed. Immers, doe je wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg. Als psychomotorisch therapeut ondersteun ik cliënten en daag ik hen graag uit de stap te zetten naar ‘anders doen’, ofwel het (veilig) opzoeken van de randen van de comfortzone, om de grenzen daarvan voorzichtig te verleggen. 

Onlangs kwam Anne bij mij voor PMT, samen met haar moeder. Het meisje van elf had last van angsten en durfde niets te ondernemen zonder aanwezigheid van haar moeder. Middels individuele PMT én systeembehandeling hebben we hen beide geholpen om onder andere hun comfortzones te vergroten. 

"Iedere week wanneer Anne kwam, groeide haar zelfvertrouwen."

Door middel van verschillende oefeningen heeft Anne de afgelopen maanden stukje bij beetje meer autonomie ervaren. Haar grenzen verlegd, met kleine stappen, de mogelijkheid behoudend om terug te vallen op een voor haar veilige situatie. Iedere week wanneer Anne kwam, groeide haar zelfvertrouwen. Door aan den lijve te ervaren dat ze meer kon dan ze tevoren voor mogelijk hield en op zichzelf heeft leren vertrouwen in de wetenschap dat ze om hulp kon vragen als dat nodig was, durfde ze steeds zelfstandiger te handelen. Ook de moeder van Anne verlegde de grenzen van haar eigen comfortzone; in de gezamenlijke sessies leerde zij het Anne eerst zelf te laten ontdekken, voordat ze er meteen op insprong om het van haar dochter over te nemen. 

Vlak voor het afronden van de therapie vertelde Anne dat er één doel was, dat ze graag nog wilde behalen: net als haar klasgenootjes, zelf naar school durven fietsen. In haar eigen woorden; ‘Als ik alles wat spannend is in kleine stapjes oefen, ga ik het vast vanzelf durven!’. En zo kwam het, dat ik op een zonnige dag mijn therapiesessie niet in de zaal deed, maar samen met mijn cliënte door de regio fietste. Ook dat is psychomotorische therapie!

Voor mij is dit de essentie van mijn werk. Met cliënten een stukje meelopen op de route van hun leven, ze af en toe het steuntje in de rug geven om, hoe spannend ook, te oefenen, te ervaren of te ontdekken wat ‘anders doen’ voor hen kan betekenen. Of zoals Veldhuis en Kemper het beschrijven in het liedje ´Ravijn´: ´Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn. En om die te kunnen plukken, moet je durven bang te zijn!´

*In verband met privacy is de naam van de cliënt aangepast.