Column: chocola, stroopwafels en een parkeerplaats

We stapten in de auto, reden naar de supermarkt en kochten er chocola en stroopwafels. We stapten naar buiten, keken elkaar aan terwijl ik met een vragende blik een hoofdknikje gaf richting de betonnen varkensrug waar mijn auto geparkeerd stond. Hij knikte ja. Woorden waren niet nodig.

We hadden nog weinig gepraat. Totdat we daar zaten, met onze chocola en stroopwafels, op het koude beton. De week ervoor kreeg hij te horen dat wij een melding moesten doen bij Veilig Thuis. Hij was boos en teleurgesteld. Nu, een week later, was dit chocolade-moment nodig om verder met hem te praten over deze situatie en zijn gevoel van (on)veiligheid.

Voorafgaand aan deze therapiesessie vroeg ik mijzelf af wat het beste was om te doen. Welke oefening zouden we kunnen doen? Kunnen we samen zijn gevoel met materiaal symboliseren? Toen bracht ik mijzelf weer terug bij de vraag ‘wat heeft híj nodig?’ en toen wist ik, dit ging alle PMT arrangementen voorbij. Deze jongen had een gevoel nodig van er mogen zijn, belangrijk gevonden worden, het gevoel hebben dat hij het waard is.

Zo besloot ik dit te doen door hem in een uitzonderingspositie te zetten en hem te gunnen waar hij regelmatig om vraagt wanneer hij zijn chocomel krijgt bij start van de sessie: ‘heb je ook stroopwafels?’. Nog nooit was mijn antwoord ‘ja’ geweest, maar vandaag was het zijn dag. Chocola, stroopwafels en een parkeerplaats. En we noemen het: psychomotorische therapie.

Het gaat hier ook om doen, ervaren en nu besef ik meer dan ooit wat er zo enorm toe doet: het gevoel van er mogen zijn. Therapie is een me-time moment voor de cliënt. Sommigen kiezen er zelf voor, sommigen niet, maar hoe dan ook is het hún moment. Hierin vind ik het gevaar van voorbereidingen of doelgerichtheid, dat er voorbijgegaan wordt aan wat er ín het moment nodig is.

Daar waar de arrangementen op de opleiding relatief braaf zijn, heb ik inmiddels geleerd hoe leerzaam het is buiten deze (basis)kaders. Soms speel ik tennis in een verlaten zwembad zonder water, soms doe ik een controlled approach oefening, soms drink ik chocomel in een instabiel gebouwde hut, soms doe ik agressieregulatie oefeningen en soms speel ik verstoppertje buiten tussen de geparkeerde auto’s van collega’s met een walkietalkie in mijn hand. Allen in het doen en ervaren, allen uiteindelijk naar de doelen werkend, maar bovenal afgestemd op wat er in het moment nodig is.

Iedere student of net afgestudeerde gun ik het om een paar keer zonder voorbereiding je sessies in te gaan. Te ervaren hoe leuk en leerzaam het hier buiten de lijnen is. Iedere PMT’er vraag ik om eens extra stil te staan, met name bij de doelgroep kind en jeugd, bij het aspect van er mogen zijn. Je therapie komt het beste, of alleen, tot recht bij je oprechte welkom, jouw tijd, jouw pure aandacht. Waak voor routinewerk, waak voor het werken met alleen je hoofd. Jouw hart maakt dat een cliënt kan voelen dat hij of zij er mag zijn, ertoe doet. Net als jij.

Door: Eline ten Pas