Column: De wederopstanding

Het zal zo’n 5 jaar geleden geweest moeten zijn. Die ene verjaardag waarop mij een ontmoedigend verhaal werd verteld.

Onder het genot van een taartje, in gezellige sferen, raakte ik aan de klets met een PMT’er. Zij vertelde mij dat zij naast haar PMT-baan bezig is met haar master psychologie. ‘Interessant!’ dacht ik gelijk en geïnteresseerd vroeg ik verder.

‘Ga je wel PMT-werk blijven doen?’. Haar antwoord was: ‘PMT heeft geen toekomst, op niet al te lange termijn zullen de zorgverzekeraars niets meer vergoeden en zal PMT niet meer bestaan daarom doe ik nu een andere opleiding’.

Stilte.

Voor mij was dat op dat moment een uitermate anti-climaxerend antwoord. Dit was niet de enige keer dat ik dit hoorde. ‘Evidence-based’ is een term die hierbij veel terugkwam, het ontbreken ervan. In die tijd was mijn twijfel, vanwege meerdere redenen, of ik wel echt PMT’er wilde worden behoorlijk groot. Een enthousiast verhaal over het vak was wel welkom geweest om door te kunnen zetten...

In de auto onderweg naar huis sudderden haar woorden na. Beïnvloedbaar als ik was, wist ik na dit gesprek zeker dat ik ook verder zou studeren. De master Clinical Child, Family and Education Studies in Utrecht moest het worden. De open dag was bezocht, informatie ingelezen, alleen de definitieve inschrijving moest nog gebeuren.

Nu, zo’n 5 jaar later ben ik trots. Trots op ons vak, trots op onze vereniging. Ik bedank voor het feit dat ik niet ben gestopt en als PMT’er ben gaan werken. Bedankt aan het lot, naasten, docenten, mezelf, wie ik ook een bedankje schuldig ben. Dank.

Trots, want 60 kaarsjes om uit te blazen voor de NVPMT. We vierden het samen op 10 maart. Online weliswaar, maar credits naar de organisatie en alle moderne digitale snufjes die ze hebben weten te gebruiken om te verbinden. Met zo’n 350 mensen kwamen we online samen. Een vleugje sfeer proeven kun je door te zoeken op #NVPMT60

Die tijd, 5 jaar geleden, nam ik het vermoeden over dat PMT niet de toekomst heeft. Nu heb ik mijn eigen kijk. Noem me een optimist, een hemelbestormer, een idealist of een dromer. Schrijf er gerust een column over over 5 jaar als het onwaar blijkt. Maar voor nu zegt mijn gevoel sterk dat PMT, lichaams- en bewegingsgericht werken, niet alleen de toekomst hééft, maar ook de toekomst ís.

Proost, op nog ontelbaar veel jaren (NV)PMT!
 

Door: Eline ten Pas