Column: Een beetje liefde, een beetje paniekzone

Corona bedanken gaat misschien een mondkapje te ver. Toch besefte ik in de auto terug van werk dat ik corona niet slechts verschrikkelijk vind, maar dat ik er ook een beetje liefde voor koester. Verboden liefde, zo voelt het een beetje. Mag ik liefde koesteren voor iets dat zoveel narigheid meebrengt? Ja dat mag ik, heb ik zojuist voor mijzelf bepaald. Ik noem het corona-positivity.

Mijn werk als psychomotorisch therapeut in de kind- en jeugdpsychiatrie vindt voornamelijk plaats in een kleine gymzaal. Hier wordt geoefend met nieuw gedrag en nieuwe gedachtes, ontdekt, ontwikkelt, ervaren, stralend gefaald en geleerd. Onthand voelde ik mij toen ik door de corona maatregelen niet meer mijn vertrouwde zaal in mocht. 

Een middag in maart. Na een beeldbel periode mochten we langzamerhand weer verplaatsen naar locatie voor face-to-face therapiesessies. Zonder zaal, zonder fysieke nabijheid. Wat moest ik toen met een cliënt die compleet gefrustreerd en verdrietig was om het feit dat het schoolwerk van die dag niet te begrijpen was?

Tijd om te denken in mogelijkheden. Ik pakte walkie talkies en vroeg hem om stoepkrijt te pakken. Communicerend via de walkie talkies, hielp ik hem op 2 meter afstand met zijn rekensommen. Zo’n middagje 1-op-1 is natuurlijk totaal niet te vergelijken met het dagelijkse werk van leraren en leraressen, maar ik ben dankbaar er iets van geproefd te hebben. Want het is geweldig om een kind iets te leren en hem stralend weg te zien lopen met zijn borst vooruit. 

Ik keek hem na en besefte dat ik mij ver uit mijn comfortzone had begeven. Deze hele periode is totaal buiten mijn comfortzone, noem het de paniekzone, maar het brengt ook veel moois. Ik leerde hem rekenen met breuken, hij leerde mij nog zoveel meer. Waar hij geen weet van heeft.

Heeft Corona jou ook mooie dingen gebracht? Sta er eens bij stil. Even een beetje liefde voor Corona, daarna mogen we er weer gewoon van BALEN want rot is het wel. Maar nu even liefde.