Column: Zilveren woorden en gouden zwijgen

‘Over een tijdje zal ik wel weer bij papa en mama wonen’. Een uitspraak van een kind in therapie, waarvan ik vrij zeker weet dat dit geen werkelijkheid gaat worden. Om teleurstelling te voorkomen zou ik hem willen zeggen dat dit niet kan, zijn ouders kunnen niet voor hem zorgen.

‘Dan kan ik ook weer met onze honden knuffelen’ zegt hij erachteraan. Een kleine rilling loopt over mijn rug en ik denk bij mijzelf: ‘kind, ik zou het je gunnen, als de omstandigheden ernaar waren’. Maar waarom zou ik zijn hoopgevende gedachten wegnemen door mijn volwassen taal en ruilen voor de ongevraagde werkelijkheid?

Ik zou ervan moeten balen dat mijn brein ontwikkeld is tot een grote-mensen-brein, welke ontwikkeld is tot een orgaan dat alles wil verklaren, begrijpen, kunnen duiden en waar weinig ruimte is overgebleven voor fantasie.

Ooit was ik ook klein, kleine Eline, met magische gedachten van het kleine-mensen-brein. De lange blonde lokken van mijn Barbie zouden heus wel weer aangroeien na mijn knipsessie, met Mega Toby ging ik ooit trouwen, mijn speelgoed auto kon vliegen en Pieten huppelden op ons dank om ons cadeautjes te brengen namens de Sint.

Als ik dit zo schrijf ben ik blij dat ik toen niet wist wat ik nu weet. Een kind kan magisch denken, dat zouden wij volwassenen ook vaker moeten doen. Het geeft hoop, in het moment. Wij volwassenen zijn bang voor de uitgestelde teleurstelling van het kind, maar volgens mij is dat niet aan ons.

De wereld zou mooier zijn met de magische gedachten van een kind als werkelijkheid. Laten we de magische gedachten niet altijd relativeren met onze grote-mensen-praat. Soms zijn woorden zilver en zwijgen goud. Óf je kiest woorden die aansluiten bij de magische gedachten...

“En dan stop ik straks de as van papa in de grond”

Sprak hij hardop

“En dan groeit daar een papaboom”

Vervolgde hij

“En daar groeit dan een nieuwe papa aan”

Vijf jaar oud

Hij glimlachte tevree

Het liefst ging ik altijd

In zijn magische gedachten mee

Hoe vertel je hem de werkelijkheid

‘Lieverd, luister goed

Mensen groeien niet opnieuw

Doodgaan is voorgoed’

Het magische denken van een kind

Maakt woorden onvindbaar

‘De goden zijn ons slechtgezind

Maar in ons hart blijven we bij elkaar’

Hoe dan kan ik uitleggen

‘Papa is er straks niet m…’

Ik kan het zelf niet eens zeggen

En sla mijn ogen neer

‘Hier lieverd, een pleister voor je tranen

Strooi hier het as maar neer

Wie niet waagt wint nooit

Dus wie weet groeit hier

De eerste papa boom ooit’.

Door: Eline ten pas