Column: Simba

“As you go through life, you will see that there is so much that we don’t understand. And the only thing we know is things don’t always go the way we plan” - Simba

Rustig legde ik hem de freeze, fight, flight reacties van een mens uit.

‘Ik ben een vechter!’ zegt hij terwijl hij zijn vuisten naar mij balt en een uitdagende blik in zijn ogen forceert. Hij had verwacht en gehoopt dat zijn vechtreactie een terugvecht reactie bij mij zou oproepen. Even bevriest hij in zijn vechthouding. Stoïcijns bleef ik hem aankijken, met zijn 11 levensjaren oud en 145 centimeter lang wist hij mij nog niet te intimideren.

Het deed mij denken aan Simba die als welpje probeert te brullen zoals zijn vader Mufasa. Toen besefte ik dat er nog een overeenkomst was tussen deze jongen en Simba. Beiden hebben ze hun vader verloren, allebei vermoord in een conflict.

Uit het niets vraagt hij mij: ‘Eline, ben jij bang voor de dood?’. Freeze. Verschillende vragen gingen in een rap tempo door mijn hoofd. Wat zou ik zeggen, wat is het beste voor hem? Hij luistert altijd heel goed naar wat ik zeg, wat doet mijn waarheid met zijn angst voor de dood?

‘Ja, soms wel ja’ antwoordde ik. Als therapeut ben ik namelijk ook niet onsterfelijk of een mens zonder angsten of zonder beperkingen. ‘Waarom?’ was zijn onvermijdelijke vraag die volgde. Ik besloot verder te gaan met mens te zijn, open te zijn en zei hem ‘dat is eigenlijk sinds mijn vader is overleden, sindsdien besef ik hoe snel het leven over kan zijn en hoe kwetsbaar gezondheid is’. ‘Ik snap het’ zei hij, terwijl hij mij bleef aankijken met zijn cacao bruine kijkers.

Beiden hadden we een Scar in ons leven. Bij zijn vader was de Scar een crimineel, bij mijn vader was Scar een ziekte. ‘Ben je dan ook een vechter?’ vroeg hij. ‘Hmm’ glimlachte ik. ‘Soms, maar ik denk ook wel een vluchter’. Hij lachte, nam weer zijn vechthouding aan. Ik keek hem aan en rende weg. Lachend renden we de zaal rond. De één vechtend, de ander vluchtend en beiden was het niet de oplossing. Maar dat was oké. Het is menselijk om het even niet te weten, te erkennen dat het leven soms ook ingewikkeld is en niet volgens plan verloopt.

Volgende week kijken we wel weer naar hoe het anders kan, wat helpend is. Nu hoop ik vooral voor deze jongen dat hij ooit zo’n stoere koning mag worden zoals Mufasa. Een koning, in zijn verhaal.

Door: Eline ten Pas